Joxe InazIo Kuesta GarmendIa

Eğer fotoğrafı çekilecek yer veya kişi bana bir şey anlatıyorsa, o anda zaman duruyor ve ben sadece o anı, o bakışları yakalamaya odaklanıyorum. Bir tür transa geçiyorum ve bu beni o büyü kayboluncaya kadar başka hiçbir şey düşünmeden fotoğraf çekmeyi sürdürmeme zorluyor.

“Sociedad Fotográfica de Gipuzkoa” tarafından verilen bir fotoğraf kursuna katıldım. Üyeleri sağ olsun, burada fotoğrafçılığın temellerini öğrendim.

After taking the photography course, I became a member of the Photographic Society. I bought my first DSL camera, a Canon, and went on a trip to Ethiopia. I noticed a very big improvement and I started to worry more about looking for frames, faces, etc. And above all I saw the need to relate to people, be with them, convey their feelings, etc. Nothing would be as before, except the curiosity to see new things.

Then, after a while, I realized that what I was looking for was that link that transmits that feeling, that environment surrounding the people photographed; that is, I was seeking to transmit their joys, their looks, themselves. I wanted them to tell me with their eyes, with their complicity, what they felt, what they wanted to convey. And that has formed and is part of my way of seeing the kind of photography that I do.

After that necessary evolution through which we all pass, I still look for that complicity with the people photographed, but with a different purpose. Nowadays, when I finish editing a photograph, I have the feeling that what I show is no longer just trees, beaches or people; it is no longer just the transmission of people’s feelings. What I am looking for is to show or transmit that part of oneself that is contributed to the photograph, that what I am.

Fotoğrafçılık kursu aldıktan sonra fotoğraf topluluğunun bir parçası oldum. İlk fotoğraf makinamı, Canon, aldım ve Etiyopya gezisine gittim. Çok büyük bir gelişme fark ettim ve daha fazla kadraj, yüz ve benzeri bulma kaygısına kapıldım. Hepsinden fazlası, insanlara yönelme, onlarla birlikte olma ve onların duygularını iletme gibi bir ihtiyaç hissettim. Yeni şeyler görme merakı dışında, hiçbir şey öncesi gibi olmayacaktı.

Sonra, bir süre geçince, aradığım şeyin bu duygu ve fotoğrafı çekilen insanların çevresini yansıtan, bağlantı noktası olduğunu anladım; yani onların coşkusunu, bakışlarını ve kendilerini yansıtmayı istiyordum. Ben onlardan bana gözleriyle, zor yanlarıyla ne hissettiklerini ve ne yansıtmak istediklerini anlatmalarını istedim. Ve bu durum yaptığım fotoğrafçılığın ne olduğunu algılamamı şekillendirdi ve onu oluşturmamı sağladı.

Bir fotoğrafı işlemeyi bitirdiğimde gösterdiğim şeyin artık sadece ağaçlar, sahiller ya da insanlar olmadığı duygusuna sahibim; artık sadece insanların duygularının yansıtılması değil. Aradığım, gösterip yansıtmaya çalıştığım şey artık o fotoğrafın bir parçası haline gelen kendi şahsım.

I have to admit that a difficult situation for me to bear is when, after doing everything possible, I cannot photograph a person that interests me. In these cases, I have learned to move forward with the following goal.

İtiraf etmeliyim ki benim için katlanılması zor bir durum yaptığım olası her şeyden sonra ilgimi çeken bir kişinin fotoğrafını çekemememdir. Bu durumlarda bir sonraki hedefe odaklanarak devam etmeyi öğrendim.

I haven´t got any favourite equipment. I started off with Canon and now I work with Nikon. But, I think it is very important to have good photographic equipment, because it allows you to take photos in adverse situations, etc… Although, for me it is the story you want to tell that matters most.

Favori bir ekipmanım yok. Canon ile başladım. Şimdi Nikon ile çalışıyorum. Fakat iyi fotoğraf ekipmanına sahip olmanın önemli olduğunu düşünüyorum çünkü farklı durumlar gibi ortamlarda fotoğraf çekmenize olanak sağlayabiliyor…Fakat benim için olay anlatmak istediğiniz hikayedir.

I don´t know if that “trance situation” is an advice or a way to improve any photographic visión: it is for me. I think it is something that a documentary photographer has to reach if he wants to convey his experiences and feelings, but we are all different and something that works for me may not be valid for others.

Bunlar benim aradığım keyif aldığım durumlar. Eğer ortam bana pek bir şey hitap etmiyorsa ortama tanıklık etmesi açısından bir iki fotoğraf çekiyorum ve devam ediyorum.

However, we can not always shoot what we want. Sometimes one has to give up and acknowlege that it can not be done; either because you do not have the right gear or because the people will not let you take pictures of them, or even because you can not physically access the place.

Definitly, you have to follow your instinct, which you develop with time. This instinct will tell you whether you should take the picture now or whether you should wait, whether you should move, if it is possible, etc. And of course, make different backups. I make two copies. I have had the experience of losing all the photographs of a trip, and it is something that I do not wish anyone.

Yine de her zaman istediğimizi çekemeyiz. Bazen peşini bırakıp, o kareyi çekemeyeceğimizi kabullenmemiz gerekir ya doğru ekipmanımız yoktur ya da çekmek istediğiniz insanlar buna izin vermezler ya da fiziksel olarak ulaşamayacağınız bir yerdedir.

Kesinlikle. zamanla geliştirdiğiniz içgüdülerinizi takip etmelisiniz. Bu iç güdüler fotoğrafı çekmenizi, ya da beklemenizi veya çekimin mümkün olup olmadığını, hareket etmeniz gereken zamanı vb. size söyleyecektir. Ve tabi ki farklı yedeklemeler yapın. Ben iki kopya yaparım. Bir seyahatin bütün fotoğraflarını yitirdiğim bir deneyimim oldu ve bunun kimsenin başına gelmesini istemem.