DanIel Castonguay

Living in a great city, he was naturally driven to street photography and depicting quotidian life in its simplest form. When he started in this field of photography, he worked according to the established standards of the style and at a certain point, he got bored of not being able to illustrate the mood of the “moment”. In order to give a more authentic touch to his work, audacious and greatly influenced by the early 20^th century pictorialist movement and artists such as Alfred Stieglitz, Robert Demachy and Léonard Misonne, he began to process his imagery to make it a little more mysterious. This had the effect of combining simple moments of life with his state of mind, ending up in a unique “creative street photography” style, hence the name of his series “Quotidian Life”.

Büyük bir şehirde yaşaması onu doğal olarak sokak fotoğrafçılığına yönlendirerek günlük yaşamı en basit şekliyle ele almasına sebep oldu. Fotoğrafın bu alanında çalışmalarına başladığında, bu tarzın kabul edilen standartları doğrultusunda ilerledi ve bir noktada, “anın” ruh halini yakalayamamak onu bunalttı. Alfred Stieglitz, Robert Demachy ve Léonard Misonne sanatçılardan ve  erken 20. Yüzyıl Resimsellik akımından çok ve cüretkar biçimde etkilenerek, çalışmalarına daha özgün bir dokunuş vermek adına,  onları biraz daha gizemli hale getirecek şekilde işlemeye başladı. Bunun sonucunda “Günlük Yaşam” serisi, yaşamın basit anlarını kendi düşünce yapısıyla birleştirerek, eşsiz bir sokak fotoğrafçılığı stili şeklinde ortaya çıktı.

Özellikle sokak fotoğrafçılığında gündelik yaşamın basit anlarının beni yönlendirmesine izin veriyorum ve içgüdüm benim en iyi ortağım.

I became interested in photography as an extracurricular activity and being itself a science, I immediately discovered that it would bring me a lot.

Fotoğraf ders dışı bir faaliyet olarak ilgimi çekti ve kendi içerisinde o da bir bilim olduğu için bana çok şey katacağını hemen fark ettim.

Well, for learning, we made the most of the few books left in the darkroom and concentrated on finishing black and white films and photos, which required little in terms of equipment. For the rest, we went with trial and error and ended up using motley techniques like negative manipulation and texture making for photo finishing. In our great candor and naivety, we unwittingly without even knowing it, applied  in some ways some of the basic principles of the pictorialist movement which took off at the beginning of the 20^th century.

Öğrenmek için, karanlık odada bırakılmış kitapları en iyi şekilde değerlendirdik, ekipman olarak fazla ekipman gerektirmeyen siyah-beyaz film ve fotoğrafları bitirmeye yoğunlaştık. Geri kalan zamanda negatif manipülasyonu ve doku oluşturma gibi deneme yanılma yoluyla, fotoğraflar için çeşitli teknikler kullanırken bulduk kendimizi. Bu saf ve çalışkan çabamızda, farkına bile varmadan 20 yüzyılın başlarında ortaya çıkan resimsellik akımının temel ilkelerini kullanmış olduk.

However, one thing that has never changed is my passion for the magic that occurs when finishing negative rolls or photos. Certainly in the digital era, things have changed a lot but the magic of connecting to the discoveries of the images taken and the work of post production is a thrill of the moment.

Fakat, değişmeyen bir şey, negatifleri ve fotoğrafları tamamlarken oluşan büyülü ortam için olan tutkum.Dijital dönemde birçok şey tabiki değişti fakat çekilen fotoğrafların keşfedilişinde hissedilen duygu ve onları işleme süreci şu anda hala insanı heyecanlandıran bir şey.

As long as I didn’t find myself a style, I was very uncomfortable not in what I was producing but rather whatever was going to happen in future productions. I can understand that one can have different tastes but when the production goes in all directions that is something much different. As soon as the intention of my series became clear, the work started to follow a single direction and became coherent. This consistency allowed me to find stability in the making of my images and to no longer worry about future productions.

Kendi üslubumu bulmadan evvel, yaptıklarımdan dolayı değil de ileriki dönemlerde neler üreteceğim konusunda huzursuzdum. İnsanların farklı zevkleri olduğunu anlayabilirim, fakat fotoğraf üretimi çok yönde devam ederse bu tamamen başka bir durum. Serimin ne olacağı netleşir netleşmez, çalışma belli bir yöne doğru akmaya ve anlamlı hale gelmeye başladı. Bu tutarlılık benim fotoğraflarımı oluştururken sağlam bir duruşa sahip olmama izin verdi ve artık gelecekte üreteceklerim için kaygılanmayı bıraktım.

In the particular style that I practice, it doesn’t help much to use a sophisticated camera since the result is often made up of static blurs during shooting and those induced in post-production. Maybe an f2.8 or larger lens can be very useful since my images are taken in cloudy, rainy weather and low lighting.

Üzerinde çalıştığım belirli stilde sonuç çekim esnasında ve sonrasında eklenen statik bulanıklık ile oluşturulduğu için sofistike bir kamera kullanmanın anlamı yok. Fotoğraflarım bulutlu, yağmurlu hava ve düşük ışıklı ortamlarda çekildiğinden f2.8 veya daha yüksek diyaframlı lens kullanışlı olabilir.

At the end of the 19^th-century and the early 20^th, the pictorialist movement took shape. This very short-lived movement of about 25 years ended gradually with the onset of the First World War.

Artists such as Alfred Stieglitz, Robert Demachy and Léonard Misonne to name a few, produced a style-forging artistic substance not only by creating images but by attributing artistic characteristics to their works to a point where photography has become and has been recognized as an art form. In addition to breathtaking compositions, these artists pushed the audacity by imposing a specific aestheticism characterizing pictorialism.

In more recent times, Saul Leiter’s photographic style and personality is, in my opinion, the pure definition of audacity. In his remarkable period of color, Leiter made us discover his way of seeing his neighborhood in a unique vision. The simplicity, emotion and audaciousness of his works, as well as the modesty of the character himself, have made Saul Leiter a reference and a great source of inspiration in photography as well as in life in general.

Joel Meyerowitz’s vision of his urban environment and his fascination with actors in everyday life is an inspiration in itself. The exceptional quality of his photographic work is due, certainly, to his immense talent in addition to his understanding of people. His intuition is an asset that values ​​all of his work. For me, Joel Meyerowitz combines emotion, intuition and consideration of everyday life, essential qualities of a street photographer.

By bringing together the main qualities of these masters of photography, we manage to transcend the photographic medium to achieve a whole philosophy of work.

19. yüzyılın sonunda ve 20. yüzyılın başında, resimsellik akımı başladı. Yaklaşık 25 yıl süren bu kısa süren akım, aşamalı olarak birinci dünya savaşının çıkmasıyla sona erdi.

Bir kaçının adını verecek olursak as Alfred Stieglitz, Robert Demachy ve Léonard Misonne gibi sanatçılar, bir stil yaratan sanatsal bir madde oluşturdular. Bunu sadece imajlar yaratarak yapmadılar. Bunun yerine eserlerine fotoğrafın sanat unsuru haline geldiği ve halen öyle sayıldığı sanatsal karakteristikler yüklediler. Nefes kesen kompozisyonların yanı sıra, bu sanatçılar resimciliği karakterize eden belli bir estetiği vurgulama cüretinde bulundular.

Daha yakın zamanda, bence Saul Leiter’in fotoğraf tarzı, cüretin tam karşılığı. Kendisinin göz alıcı renk döneminde, Leiter bize mahallesini görüntüleme tarzını eşsiz bir vizyon ile bize keşfettirmiştir. Onun eserlerindeki sadelik, duygu ve cüret, kendi karakterinin tevazusuyla birlikte, genel yaşam ile birlikte Leiter’ı ilham konusunda bir referans ve büyük bir kaynak yapmıştır.

Joel Meyerowitz’in şehirsel çevresinin vizyonu, ve aktörlerin günlük yaşamdaki hallerine duyduğu hayranlık kendi başına bir ilham kaynağıdır. Fotoğraftaki istisnai kalite kesinlikle büyük yeteneği ve insanları anlama sanatı ile ilgilidir. Onun içgüdüsü bütün eserlerine değer veren bir özelliktir. Bence Joel Meyerowitz sokak fotoğrafçısının temel öğeleri olan gündelik hayattaki duygu, içselliği ve düşünceyi birleştirmektedir.

Fotoğrafın bu ustalarının temel değerlerini bir araya getirerek,  fotoğraf kavramını bütünsel felsefi bir düzeye getirmeyi başarıyoruz.

But it remains that in all its forms of presentation and all styles combined, in my humble opinion, the two characteristics that will make me spontaneously like an image are geometry and aesthetics and one does not go without the other.

Fakat mütevazi bir bakış açısıyla, tüm sunum şekilleriyle ve tüm üsluplarıyla, bir anda bir fotoğrafı sevmeme sebep olan şey fotoğrafın geometrisi ve estetiğidir çünkü bir diğeri olmadan olmaz.

For a more formal and official visit, my website https://dancastudios.com/ is the place to take a look at. In addition to my collection of images, you will of course find my statement, my exhibitions, the various recognitions I have received as well as a multitude of blog and magazine articles and publications that I invite you to read.

Daha resmi ve formal bir ziyaret için web sitem https://dancastudios.com/ ziyaret edebileceğiniz yerdir. Fotoğraflar koleksiyonumun yanı sıra, manifestomu, sergilerimi, aldığım çeşitli ödülleri ve okumanız için sizi davet ettiğim miktarda blog ve dergi makalelerini ve yayınları da orada bulacaksınız.